As ons woorde opraak

As ‘n oumens sterf, dan dink mens altyd aan hoe ‘n wonderlike en vol lewe hulle gelei het en hoe heerlik hulle sekerlik nou rus.  Alhoewel dit ongelooflik hartseer is as iemand uit jou midde uit weg is, is daar altyd die troostende beeld van die Herder wat Sy kind lei na groen weivelde en waters waar daar rus is.

Maar laasweek Vrydag het ‘n skokgolf ons werk getref toe ‘n 81-jarige oud-hoofbestuurder van ons maatskappy wreedaardig in sy huis vermoor is.  Hy was ‘n statige, vriendelike man met altyd ‘n grappie of twee en die wêreld se kennis.  Hy was nog baie betrokke by die maatskappy en almal het die grootste respek vir hom gehad. In ‘n konfliksituasie sou hy waarskynlik nie eers ‘n geveg opgesit het nie.  Hy sou liewer vir hulle gesê het om maar te vat wat hulle wil, want hy was die tipe mens wat sou weet dat ‘n lewe meer werd is as besittings.  Maar hy het nooit die kans gekry nie.  Hy is aangeval in sy agterplaas, in die huis in gesleep en doodgeslaan.  Vir ‘n paar bottels wyn en min goed wat waarde het.

En skielik sukkel mens om die prentjie van die Herder te sien wat Sy kind lei na waters waar daar rus is.  Want skielik wonder mens hoeveel rus kan daar wees waar iemand so wreedaardig uit die lewe uit weggeruk is?  So sonder sin, sonder enige gevoel.  Die een oomblik bewandel  jy die aarde, en die volgende oomblik is jy in die hiernamaals.  Ons verstand kan dit nie eers begryp nie.

Ek dink ons wat agterbly op die aarde na so ‘n helse trauma, trek die kortste ent van die strootjie. Ons bly agter om voetslepend aan die kruis te dra van ‘n raaiselagtige beeld sien in ‘n dowwe spieël.  Die dood en die leemte daarvan maak nooit vir ons sin nie.  Ons ervaar deurentyd die bose, ons onthou die wreedheid, ons hart dra die stukkende seer elke dag. Ons reik tastend uit na enige iets wat die persoon nog op die aarde kan hou, maar daars net ‘n leemte.  En ons woorde raak net eenvoudig op.

Maar, deur dit alles besef ek een ding.  As ons as christene glo in die ewige lewe, dat die dood geen angel het nie, dan moet ons glo dat die koninkryk van God en die ewige lewe, werklik slegs een hartklop ver is!  Dit beteken, as ons hart ophou klop, tree ons onmiddellik oor die drumpel na die ewige lewe!  Dis nie eers ‘n reis nie.  Dis nie ‘n gesondwordproses om eers al die aardse dinge af te skud nie.  Dis so onmiddellik soos één hartklop.  Ons weet nie waar hierdie drempel is nie, maar ons weet een ding ….  Dis daar waar God heers en die bose ons nie meer kan aanraak nie.  Daar waar niks van die pyn en ontnugtering en skok wat ons op aarde ervaar het meer ‘n werklikheid is nie.  Dis ‘n plek waar ons wil wees.  Vir altyd …

My gebed is dat die beeld van die Herder ook in sulke tye vir ons ‘n werklikheid sal wees. Dat ons sal verstaan dat mense soos Mnr Wiese en soveel ander wat deur sulke wreedheid of siekte uit ons midde uitgeruk is,  slegs één hartklop ver in groen weivelde en by stille waters rus, maak nie saak wat met hulle hier op aarde gebeur het nie.

Hierdie stukkie van Max Lucado het dit vir my so goed opgesom.

In God’s plan every life is long enough and every death is timely. And though you and I might wish for a longer life, God knows better. And—this is important—though you and I may wish a longer life for our loved ones, they don’t. Ironically, the first to accept God’s decision of death is the one who dies. While we are shaking heads in disbelief, they are lifting hands in worship. While we are mourning at a grave, they are marveling at heaven. While we are questioning God, they are praising God.