Om ‘n manna-mens te wees

‘n Ma wat staan in die puin van dit wat hulle lewe was.  Gister nog het sy hulle paar kledingstukkies gewas.  En na hoe lank se los werkies kon sy genoeg geld bymekaarmaak om ‘n pakkie meel te koop vir haar kinders en haar siek pa wat by hulle in die sinkhut woon.  Maar deur die nag het alles afgebrand.  Alles.  Daar is niks oor nie.  Nie eers ‘n stukkie brood vir haar honger kind nie.  Nie ‘n kombers om die skouers toe te maak as die windjie koel raak nie.  Nie eers skoene om hulle voete te beskerm nie.  Niks.

Sy stap met haar kind na die vragmotors wat goedere bring, maar sy is een van duisende mense wie se huise afgebrand het, en daar is net eenvoudig nie genoeg goed vir almal nie.  Sy sal maar moet rondstaan tot die volgende vrag kom, en dan weer tot die volgende vrag kom.  En as die skrapse stukkies kos uitgedeel word, gee sy dit vir haar honger kind, want niemand weet of daar more weer gaan wees nie.  En sy het nêrens om heen te gaan nie.

Moedeloos kyk sy boontoe en sy wonder waar gaan haar manna vir vandag vandaan kom?

En ek kyk boontoe en wonder hoekom laat God toe dat soveel mense in die puin van hulle lewens staan met absoluut niks? Hulle het in die eerste plek bykans niks gehad nie en nou het hulle nog minder.

Die antwoord kom skielik, skokkend en onverwags:

“Daardie vrou en al die ander mense wat so swaar kry, se manna vir vandag,  lê in JOU huis.”

Geskok dink ek:  nee!  Dit kan nie wees nie.  Nie in MY huis nie. 

Maar my gedagtes wil nie stop nie en ek word gekonfronteer daarmee:

Daardie klere wat sy in die eerste plek nie eers gehad het nie, lê in MY kas, ongebruik, want ek hou dit mos vir wanneer my dieet eendag suksesvol is en ek weer daarin gaan pas.  Daardie skoene wat nie aan haar voete is nie, is die skoene in my kas wat ek een keer gedra het, maar omdat ek so baie skoene het, het hulle agter in die kas beland.  Daardie pakkie meel daar agter in my koskas wat al mied inhet, kon vir hulle kos gegee het vir ‘n week.  Wat van die gordyne, beddegoed, komberse en honderde ongebruikte goed wat lê in my kaste, grarage, laaie?  Hoeveel daarvan kan nie ‘n hele huis (of meer) onderhou nie!

Is dit nie maar deel van ons eg-menslikheid vanaf die vroegste tye nie?  Dink maar aan die Israeliete in die woestyn – die manna was net nooit genoeg nie, almal wou liewer opgaar vir die dag van more.  Min mense kon dit regkry om die Here werklik te vertrou vir genoeg manna vir vandag en om nie bang te wees vir die dag van more nie.  So het hulle dus manna, wat vir almal bedoel was, vir hulleself gevat, en ‘n tekort geskep.   En dit het net nooit opgehou nie.  Die mensdom kon in duisende jare se tyd net nooit regtig leer om manna-mense te word nie.

En vandag is dit steeds so.  En skielik dink ek nie dis hoe dit veronderstel is om te werk nie.  Ek dink ons versteur self die balans van die skepping, en dan wil ons sit en wonder hoekom die balans van die skepping versteur is.  En dan blameer ons maar vir God daarvoor, want Hy moet mos vir almal sorg?  Né?

Het dit nie begin tyd word dat ons ons perspektief verander oor die mense wat om ons is nie?

Ek meen, dis goed en wel ek “spring clean” en gee alles wat ek opgegaar het om op my manier die tekorte weer aan te vul.  Dit sal vir daardie ma en hoeveel ander mense die hemel oopmaak!

Maar wanneer ek dit gedoen het, beteken dit nie my werk is klaar nie.  O nee, dan begin my werk eers.  Want noudat ek ontslae geraak het van iets wat in die eerste plek nie myne was nie, nou moet ek op God begin vertrou en afhanklik wees van my manna vir vandag.  Dit is waar die moeilikheid inkom.  Om so te vertrou dat ek bo dit nog bereid is om ‘n tiende van my manna vir vandag te deel met mense wat tekort het. En te vertrou dat God more weer manna sal stuur.

Kan ek ‘n manna-mens wees?

En tog is dit nie regtig so moeilik nie.  Mens moet net kreatief dink of betrokke raak as jy nie kreatief is nie.

Ons kerk het byvoorbeeld ‘n kosbakkie projek.  Hulle stel plastiek kosbakkies tot ons beskikking en al wat ons doen is om dit wat oorbly na aandete in die bakkies te pak, te vries en Sondag kerk toe te bring.  Hulle sit dit in ‘n vrieskas en wie ookal honger by die kerk aanmeld, kry ‘n heerlik bakkie met voedsame kos wat in die mikrogolfoond ontdooi word en wat hulle net daar kan eet.

In die winter brei al wat leef en beef serpe en dit word opgehang aan bome vir enigeen wat koud kry.

Maandagaande kan enige iemand by die kerk kom eet.  Ons maak kos op ‘n rotasiebasis en eet saam met die mense wat daar aankom vir hulle aandete.  Dit kos niks.  Dis een maaltyd. En hoeveel mense word hierdeur geseën met ‘n lekker bord kos en gesellige saamwees, waar niemand mekaar oordeel nie en ons vir mekaar ons stories vertel?

Is dit nie wat ons eintlik hier op aarde moet doen nie?  Om te vertrou op ons manna vir vandag sodat ons vir daardie mens wat in die puin staan van dit wat sy of haar lewe was, kan voorsien van ons oorvloed, maar ook ‘n deel van vandag se manna?  Kos, veiligheid, warmte, liefde, vriendelikheid, toegeneentheid?  Is dit so moeilik om enige verwaarloosde mens net vir ‘n tydjie lank waardig te laat voel?

Want, ek is seker dat die manna vir daardie persoon op daardie dag meer sal beteken as al die oorvloed van ‘n leeftyd wat ek om my versamel!

Die vraag is net:  Is ek werklik gereed om ‘n manna-mens te word?

“For if you suffer your people to be ill-educated, and their manners to be corrupted from their infancy, and then punish them for those crimes to which their first education disposed them, what else is to be concluded from this, but that you first make thieves and then punish them.”   Thomas Moore, Utopia

(Die blog is geïnspireer deur ‘n preek oor manna-mense van ‘n paar weke gelede.  Dit het my leefwêreld baie drasties aangeraak!)

O ja, die foto is ‘n internetfoto – ek weet nie wie dit geneem het nie, maar erkenning aan die fotograaf ook.  Die foto sê meer as woorde.