In die Vaderhuis

Nog in die tyd toe ons maskers gedra het en sosiale afstand moes hou, het sy een Sondag na my toe gekom na afloop van ‘n erediens. Ek het haar vir ‘n lang tyd nie gesien tussen al die gemaskerde gesigte nie en gewonder oor haar. Ek kon sien dat haar skouers hang en haar oë dof en lewensmoeg was. In die verlede sou sy altyd effens skaam vir my preeknotas kom vra. Maar Covid se alleentyd het vir haar saam met soveel ander mense ingesluk. Mense wat iewers langs die pad seergekry het en net nie meer die moed kon bymekaarskraap om die drade op te tel van ‘n gemeenskap by wie hulle eens op ‘n tyd veilig gevoel het nie.

Daardie oggend kom staan sy by my en sê: “Toe ons genade, onbeskryflik groot gesing het, het ek besef ek is daardie wegloopkind. Ek het saggies gehuil sodat die mense nie kan sien ek huil nie, maar ek is die Here se wegloopkind!” En sy huil dat haar skouers skud. Ek staan en troos en gesels met haar, met my masker op en die gepaste sosiale afstand, en voel hoe my hart saamtrek. Hoeveel van die Here se wegloopkinders loop nie alleen in hierdie tyd nie? Dit is vir ons so maklik om te sê: “Kom terug kerk toe!”, maar as dit reeds moeilik was om ‘n plek te kry waar jy inpas en aanvaar word, hoe moeilik is dit om na maande van Covid se chaos weer in te stap en tuis te voel?

Ek het wel vir die Here dankie gesê dat Hy aanhoudend aan haar hart bly klop het totdat sy die besluit geneem het om in die gemeentebussie te klim en kerk toe te kom.

Sy was weer laas Sondag in die kerk en op haar pos om haar preeknotas te kom haal. Hierdie keer met ‘n glimlag wat tot in haar oë skyn, en ‘n drukkie wat sy kon uitdeel, want sy voel weer tuis en dit is lekker om weer hier te wees. En sy het iewers tussen toe en nou geestelik gegroei. Ek sien dit aan haar. Een wegloopkind het haar pad teruggevind na haar Vaderhuis en die gemeenskap wat haar veilig laat voel.

Miskien verander sy nie die wêreld nie. Maar die feit dat sy weer tuis is, maak dat die engele feesvier oor haar.

Vuilbakkies hondeterapie

Lank gelede op die 1ste dag van Januarie 2022 gaan stap ons oudergewoonte langs die see om die eerste waters te toets van hierdie nuwe jaar.  Dit was nog altyd vir my lekker om op nuwejaar met my tone diep in die sand te staan, vol nuwe energie en ‘n prikkelende gevoel van opwinding oor die moontlikhede wat die jaar gaan bring.  Maar, die begin van 2022 was anders.  Ek het op die strand gestaan met geen sprankie energie of opwinding oor die nuwe jaar nie.  Ek het gevoel soos ‘n ballon wat afgeblaas het.  Asof my kruik iewers tussen die oujaar en die nuwejaar leeggeloop het.  Ek was moeg.  Sielsmoeg.  Dit is asof elke dag van laasjaar bietjies-bietjies energie uit my getap het, net om my verslae en verlate voor die berg van ‘n nuwejaar te los met hoegenaamd niks in my wat kans sien daarvoor nie. 

En dis toe dat hy op my afstorm.  ‘n Vreeslike vuil, huppelende, see-en-sand bondel energie met ‘n ewe vuil spoegdeurdrenkte bal veilig tussen die kake.  Hy stop kort duskant my en bekyk my met ‘n meewarige uitdrukking, laat my toe om ‘n foto van hom te neem en systap vindingryk sy mensema wat probeer keer dat hy nie té vriendelik raak met die mense nie. Net om weer terug in die see in te storm waar hy baljaar dat die water spat, die bal nog veilig in die bek.  Ek het sommer gelag en gevoel hoe my siel die energie absorbeer van hierdie vreeslike vrolike en vuil skepsel!  En ek was vir ‘n oomblik dankbaar dat ek hom nie in ‘n kar hoef te kry huis toe nie!

Net daar het ek weereens besef dat dit eintlik okay is om nie altyd okay te wees nie.  Ons is geneig om geduld met ander mense te hê, maar nie met onsself nie.  Ons offer deur die jaar met al ons liefde ons tyd en energie aan mense wat dit nodig het, maar ons vergeet dat dit soms nodig is dat ons ook tot stilstand moet kom, asem skep en toelaat dat ‘n bondel energie op ons afstorm om ons kruike weer vol te maak!   

Dit het wel tyd geneem vir my om weer op die punt te kom waar ek voel dat my energie terugkeer,   maar dit het.  En ek het weer die waarde ontdek van net stilwees, en op te let na die energie om my.  Dit is eintlik altyd daar – partykeer is mens net te leeg en te moeg om dit te kan sien en voel.  Maar nou, ‘n paar weke later voel ek weer gereed om met liefde my energie aan te bied vir wie dit nodig het en van hierdie jaar ‘n geseënde een te maak!  Dalk voel ek weer so moeg volgende jaar, maar dalk leer ek hierdie jaar om my reserwes vol te maak voor hulle leegloop!

Die belangrikste is dat my jaar begin het met ‘n stukkie honne-filosofie met ‘n vreeslike vuil bakkies wat net sy honne-ma kan liefhê.  En ek is dankbaar daarvoor. 

My 2022 jaar het toe eintlik perfek begin! Nou kan dit net beter raak.

Nie maklik nie, maar ook nooit moeilik nie.

Mense vra soms vir my of dit nie moeilik is om voldag te werk en dan nog Sondae ‘n erediens te lei en te preek nie. My antwoord is altyd: Dit is nie maklik nie … maar dis ook nie moeilik nie.

Ek weet nooit eintlik hoe om dit te verduidelik nie.

Ek dink die antwoord lê in Perlemoenstraat in Blouberg. As jy ‘n drawwer of fietsryer is en wil “hill training” doen in ons omgewing, is dit die straat om op en af te hardloop/trap. Ons is deel van ‘n drafgroepie wat die 5am Club genoem word. (Ek dink as hulle vir my ‘n t-hemp moet print, sal dit sê 5pm Club). Ek draf-stap gewoonlik so ‘n kilometer of wat agter almal aan. En Woensdag as dit “hills” is, drafstap-hyg ek vir die vale teen Perlemoenstraat uit tot by die eerste draai – drie keer! (Ek is die enigste een wat daar mag omdraai).

En dit is by hierdie omdraaipunt wat ek besef: Dit is nie maklik nie. Glad nie. Ek hyg met ‘n brandende bors die opdraende uit, maar wanneer ek bo kom, glinster die see blinkoog daar onder en wink vir my om my moeë spiere laat rus teen die afdraende af. Tot ek weer die opdraende moet op. En tog, elke keer wanneer ek daardie opdraende wéér vat, voel ek hoe my spiere beter reageer, my liggaam sterker word en elke opdraende stelselmatig meer hanteerbaar word as die vorige. En daarbo kan ek die uiteinde van my determinasie en volharding diep inasem voordat ek weer die makliker pad vat.

Is dit nie maar hoekom ons op aarde is en hoekom ons doen wat ons doen nie? Om met min moed, maar baie determinasie die moeilike deur te sien, tot dit nie meer so moeilik is nie? Om onervare, en hygend die steiltes en moeilike dae deur te sien en tog uiteindelik die vrug van jou determinasie kan pluk, terug te kyk en te weet: Maklik is dit nie, maar moeilik was dit heelaas ook nie. Want, wanneer jy in die oë kyk van die mense vir wie jy dit doen, dan durf jy weer die opdraende aan. En weer. Vir hulle. Want dit bly ‘n buitengewone voorreg om te mag dien op hierdie manier en te weet, die bietjie wat ek lomp, onervare en in effense onkunde aanbied, tog ‘n legkaartstukkie word wat perfek pas in die asemrowende prent van juis hoekom ons hier op aarde is – om mekaar te dien.

En al is dit nie altyd maklik nie, is dit nooit moeilik nie – die mooi glinster altyd daar aan die eindpunt en wink vir ons altyd om nog één keer daardie tree te gee!

Perlemoen straat

Hoe diep dan?

So in die aanloop na Vlak 3 van Inperking, met Covid infeksies wat daagliks toeneem, wonder ek of ek die eniste een is wat nie meer weet of ek verlig of meer onveilig moet voel nie.

Aan die begin was ons so bang vir die onsekerheid van die virus, maar dit was asof ons veilig en geborge gevoel het by die huis en die feit dat ons ook by die huis kan werk.  Maar namate die tyd sleepvoetend beweeg het, het ons voete ook meer begin sleep.  En ons het die klam-koue draadjies van ‘n web van onsekerheid en verwoesting gevoel wat stadig, amper onsigbaar om ons lewens toegespin word.  Dit het al hoe nader begin kom  – eers lees ons daarvan, dan weet ons daarvan en dan tref dit ons.  Nie noodwendig eers meer die Covid19 self nie, maar die verwoestende effek daarvan in ons wêreld, in ons land, in ons ekonomie, in ons families, in ons werk, in ons huis, in onsself.

Ons hoor al hoe meer hoe besighede, toerismebedrywe en maatskappye toemaak en daar vir soveel mense geen werk sal wees om na terug te keer nie. Ons hoor hoe mense hulle tuiste sal moet opgee wanneer hierdie tyd verby is, want daar gaan nie geld wees om die verlore huur op te maak nie.  Daar is familie wat in hierdie grendeltyd ‘n nuwe toekoms tegemoet stap in ‘n vreemde dorp en nooit weer sal kan huis toe gaan nie. Ons sien hoe honger al hoe meer mense word.  En desperaat.  Daar is nie genoeg kos nie. En daar is nie meer werk nie, en min alternatiewe.

Ons wat christene is bemoedig, vertroos en probeer om kos en die Here se liefde aan sat-gesukkelde mense te gee, terwyl ons terselfdertyd meters van hulle af moet staan en deur maskers  moet praat – of deur middel van sosiale media. Dit, terwyl die mens geskape is om in gemeenskap met mekaar te lewe, afhanklik van aanraking en geestelike versorging.

Ek dink baie aan Kahlil Gibran wat gesê het: “The deeper that sorrow carves into your being, the more joy you can contain.” Dus, hoe dieper jou hartseer, hoe meer kapasiteit ontwikkel jy vir vreugde.

Dan wonder ek wat is die kapasiteit van die mens wanneer dit by die diepste hartseer, eensaamheid en hopeloosheid kom?  Hoe diep is die diepste voor hulle nie meer kan nie?

Wie bemoedig die bemoediger as hy moedeloos word?

Wie vertroos die vertrooster as haar lewe troosteloos geword het?

Ek soek nie regtig die antwoord nie, ek wil net eintlik die vraag in die kosmos instuur.  Want op die ou end is ons almal net mense. Al is ons geloof op ‘n Rots gebou. Al kan ons met vlerke van arende vlieg. Al kan ons kan hardloop en nooit moeg word nie.  Onsekerheid bly onsekerheid.

Mens kan net bid dat ons gesênitizde hande, gemaskerde gesigte en sosiale media stemme en video’s, tog die arms en voete van Jesus sal word.  By Hom is niks van hierdie genadiglik onmoontlik nie en vir nou moet ons dit glo.

Maar ek weet wel een ding : as dit wat Gibran gefilosofeer het waar is, sal ons vreugde na hierdie moeilike tydperk vrék diep moet wees!

 

‘n Feit soos ‘n bok

Net om bietjie andersheid te verleen in hierdie moeilike beperkende tyd, vertel ek vandag ‘n storie oor ver plekke.  Spesifiek oor ‘n bok wat gras sny en trein gery het.  Dalk weet mense hiervan – ek het nie.

As iemand ooit vir my sou vra wat was die eienaardigste foto wat ek nog geneem het, sou dit sekerlik hierdie een gewees het.  Verbeel jou jy loop in die strate van Parys.  Dis April – die lente is in volle swang en oral sien jy malse kleure van blomme en grasgroen grasperke.  Jy stap in die Champs Elysee af met sy straatkafee’s en interessante winkels, deur die uitgestrekte tuine van Tuileries op pad na die Louvre en jy verkyk jou aan die grasperke, blomme en standbeelde net waar jy kyk.

En dan kom jy tot stilstand en wonder of jou oë met jou speel.  Want die kunswerk wat jou tot stilstand bring is ‘n bok.  Een wat lewe.  Hy sit so-ewe gemaklik teen die rant van ‘n sloot, ketting om die nek, en bekyk jou rustig uit die hoogte uit aan asof die plek aan hom behoort. 

En jy het vrae.

Eers kyk jy om jou, want jy wonder of jy skielik in ‘n alternatiewe werklikheid ingestap het…

Dan wonder jy of hierdie dalk die plaaslike grassnyer van die Louvre se grasperke is.  En of jy hom dalk kan leen vir jou eie grasperk?  Dink net – grassnyer en bemester sommer in een!

By navorsing, vind ek toe dat dit toe wel die geval was!  Dit was die plaaslike grassnyer/ tuinbestuurder wat daar gesit het!

Blykbaar het die tuiniers wat hierdie pragtige uitgestrekte grasperke onderhou, besef dat dit baie makliker is om ‘n natuurlike grassnyer te hê vir die moeilike areas, soos slote en plekke waar ‘n masjien moeilik kan bykom.  So Bok kry ‘n gedeelte waarin hy kan doen wat – wel – ‘n bok hou van om te doen, en as die gras mooi kort is en goed bemes is, verskuif hy weer na ‘n ander deel van die tuin.  Hy kry huisvesting en kos en ‘n gratis blik op een van die bekendste plekke ter wêreld.

En dis nie net daar nie – daar is blykbaar ook ander dele van Frankryk/Europa waar hulle dieselfde doen.  Daar is selfs mense wat hulle skape of bokke uithuur om groot grasperke te help in toom hou.  Hulle is duidelik nie in die kultuur van spitbraai en biltong nie …

En soos met enige interessante storie is daar ook ‘n bok wat ‘n boek kan skryf oor sy avonture.  Hy is een vroegaand uit die Louvre se tuin gesteel en het vir ‘n gratis rit op die ondergrondse Metro gegaan! Wat die boef besiel het om die besigste vervoermiddel in Parys te neem en gedink het hy sal wegkom daarmee, weet nugter,  maar einde ten laaste is die boef gevang en Bok weer terug om sy werk as tuinier te doen en sy storie oor te vertel.  En as hy sy storie oorvertel, is ek seker daar is skeptiese bokke wat hom nie glo nie en straks dink dat hy dalk die verkeerde plante geëet het. Dalk dink hulle ook dis vals nuus?  Of ‘n conspiracy.  Wie sal ooit weet?

My storie het nie regtig ‘n punt nie.  Dis eintlik maar net vir ingeval iemand ooit sou wou weet wat is die snaaksste foto wat ek ooit geneem het.

Mag julle ‘n heerlike dag hê!

 

Sielsvrede

If you think your life is about DOINGNESS, you do not understand what you are about. Your soul doesn’t care what you do for a living – and when your life is over, neither will you. Your soul cares only about what you’re BEING while you’re doing whatever you’re doing. It is a state of BEINGNESS the soul is after, not a state of doingness.”
― Neale Donald Walsch

Hierdie wysheid het my onlangs getref. Ek besef dat ons eintlik min verstaan van die ongelooflike wesens wat ons is. Ons leef vasgevang in ‘n tydelike, stoflike liggaam wat  verander soos die seisoene kom en gaan. Omdat die liggaam gesien kan word, spandeer ons kosbare tyd om te probeer om dit aantreklik en gesond en mooi te hou vir so lank as wat ons kan.

Die siel daarenteen is die deel van ons menswees wat nie sigbaar is nie. Ons kan dit nie mooi aantrek of ongelukkig voel omdat dit nie mooi om die heupe sit nie. Dit word nie oud of lelik of mooi of vet nie. Dit is die wese van wie ons was, is en altyd sal wees. Dis daardie onsigbare energie in ons waarmee ons mense kan aanraak selfs al stap ons net verby hulle. Dit is die lig wat uit ons glimlag straal, al beleef ons die donkerste dag van ons lewe. Dit is die deel van ons wat ons onsterflik maak. Dit is die deel van ons wat in kontak is met die Skepper van alle dinge. Dit is die nagedagtenis aan wie ons was, wat vir altyd sal voortleef, al is ons liggaam lankal nie meer hier nie.

En tog is dit die deel van ons menswees wat ons die meeste afskeep en verwaarloos. En dan wonder ons hoekom ons soms so sleepvoetend deur die lewe gaan.

Vir my het dit amper ‘n leeftyd geneem om te besef dat om werklik gelukkig te wees, nie lê in dit wat hier op aarde is en sigbaar is nie. Dit lê nie in my werk, my huis, my omstandighede nie. Dit lê nie in goeie dinge of in slegte dinge nie. Dit lê nie eers in vreugde of in smart nie. Nee, ware geluk lê werklik in sielsvrede ondanks en ten spyte van omstandighede. Sielsvrede lê in stilwees, midde-in ‘n wêreld en omgewing wat nooit stil raak nie.

Sielsvrede spruit nie uit dit wat ek DOEN om myself besig te hou nie. Dit lê in wat ek IS wanneer ek die dinge doen wat my besig hou.

Dit gaan nie oor die goeie dinge wat ek doen wat mense goed laat voel nie. Dit gaan oor wie ek IS wanneer ek mense dien en hulle goed voel as gevolg daarvan.

Om werklike sielsvrede te ervaar, moet jy jou siel versorg so goed soos jy vir jou liggaam sorg.

Trek vir haar klere van stilte aan.

Stimuleer haar met ‘n goeie boek en positiewe denke.

Laat haar toe om vir jou die mooi dinge te wys ten midde van die aaklige.

Bied vir haar paar minute se rus en kalmte aan in die besige wêreld.

En die belangrikste van alles, as die storms om jou woed en jy weet nie waarheen nie, gee haar oor aan die Skepper van alle dinge.

Want niemand kan ‘n siel verkwik en vernuwe soos juis Hy nie.

The road to Hope – A Christmas poem

A poem to remind us that when we lose our hope – the best is to take a journey back to Bethlehem, to sit around the manger, and reclaim our hope at the place where it began….

The journey we take to Bethlehem
Is a road not easily taken
Because we lose our hope along the way
and end up feeling forsaken.

But if we walk the road of His birth
We see it in a different light
We see miracles, and angels glorifying God!
And a star from above, shining so bright!

What better sign is there for a future for us all
Than the shepherds with their sheep?
Like God they take care of every single one,
Without ever falling asleep.

What better sign for the love we feel
Than the baby fragile and small
That He would reign above all the world
And knows the name of each and all?

What better hope is there on this road
Than what God and creation pointed out
That those who believe in the miracle of love.
Will understand exactly what Christmas is about!

Wyshede uit ‘n moeg liggaam

Daars een ding wat nie twee is nie. As mens 10km wedlope draf (terwyl jy nooit juis vreeslik fiks is nie), dan moet mens jou gedagtes aflei van jou seer en moeë lyf af en aan ander dinge dink. Die ander dinge dink, vermaak jou later meer as die pad vorentoe, maar helaas, hier is ‘n paar tekkie-wyshede (met apologie aan die fiks mense vir wie ek werklik oneindige respek het in hierdie drafding):

* ‘n Wedloop is soos om ‘n volle lewensreis te onderneem. Jy begin naïef met die droom dat jy die wêreld gaan oorwin en jy eindig effe disghusted net-net voor jy dood neerval.

* Almal op die pad wat jou aanmoedig, se naam is Marshal.

* My naam is Sanlam. (Want ek hardloop in hulle klub).

So die gesprek gaan so: “Well done, Sanlam!… Are you okay?” En my reaksie: “Thank you Marshal!” … in ‘n klein stemmetjie en ‘n thumbs up om te wys ek lewe nog. (Moet tog nie die ander vinger gebruik nie, al weet jou moeë brein nie meer watter een is watter een nie.)

* Op kilometer 3 wonder ek of hierdie ‘n goeie idee was. Op kilometer 6 weet ek dit was nie. Op kilometer 8 neem ek my voor om dit NOOIT weer te doen nie. As ek my medalje ophang, is die volgende wedloop kla’ geboek!

*Mense, honde en stootkarretjies loop letterlik by my verby. Ek dink as dit iets simboliseer, sal dit wees “agteros kom ook in die kraal”. Wel.

* Daars geen reëls wat sê mens moet heeltyd draf nie. So stap.

* Die beste lewensles wat ek geleer het, is: Maak nie saak wat jou kleintoontjie, voete, enkels, heupe, rug, longe en brein vir jou sê nie; solank jy nie borspyne het en sterretjies sien nie, gaan jy dit eintlik maak tot by die eindpunt én dit stylvol oorleef – al is jy oortuig dat dit nie die geval gaan wees nie.

* As jy wel begin borspyne kry en sterre sien – of val, roep net vir Marshal. Hy/sy sal weet wat om te doen.

* Gooi altyd jou watersakkies in die drom.

*Moenie begin om kompulsief al die ander watersakkies op te tel omdat dit jou pla dat mense so mors nie. Eendag sal hulle leer as daar nie meer water is nie.

* Jy is nooit die maerste, vetste, onfiksste, mooiste, lelikste, grootste of kleinste mens daar nie. So moenie worry oor hoe jy lyk nie. Mense het meer respek vir die onfikse persoon wat oor die eindstreep worstel, as vir die top tien atlete wat in elkgeval altyd eerste is.

* Jy is nooit laaste nie. Daar is altyd die sweepers wat heel laaste loop om die dooies op te tel. Hulle kom laaste. Hulle doen dit aspris sodat jy goed kan voel. Ek dink hulle name is ook Marshal.

* Kyk om jou na die see, berg, huise, mooi natuur, al kan jy nie meer lekker sien deur die sweet wat in emmers oor jou oë stroom nie. Die omgewing is daar om jou sinne te stimuleer en jou aandag weg te neem van jouself en jou pyn af.

* Asem die vars lug in, al vat jou longe beurte om te dreig om plat te val. Die vars lug stimuleer jou liggaam en gee vir jou nuwe energie.

* Sosialiseer met die Marshals as hulle jou vriendelik groet en aanmoedig. Hulle is dalk beter vriende as dié wat jy het, want hulle gebruik hulle eie kosbare tyd om vir jou die pad aan te wys en jou aan te moedig, al ken hulle jou van geen kant af nie.

* Voel die wind in jou klam-gekoekte hare en weet: Ek leef!

* Waar ‘n opdraende is, sal daar weer ‘n afdraende wees. Waar ‘n begin is, is ‘n einde. Dis onvermydelik.

* Die Coke aan die einde is die beste inhoud in ‘n papierglasie wat jy ooit sal drink.

* By die eindstreep kom alles by mekaar en maak alles sin. Dan lyk die moeilike pad wat verby is, ook nie meer so moeilik nie.

* Die medalje is ‘n bewys dat jy deurgedruk het. Wees trots.

* Stof daai tekkies af en gaan draf.

* Maak ‘n begin.

* Leef.

My huis in my handsak

Een ding wat nie altemit is nie, is dat daar twee dinge is wat jy nooit vir ‘n vrou vra nie! Nommer een is haar ouderdom. Nommer twee is wat sy alles in haar handsak het?

Want, ‘n vrou se handsak is haar huis en haar koninkryk. ‘n Vrou se handsak is soos Mary Poppins se “carpet bag”. Sy kan letterlik enige iets daaruit optower: van ‘n snesie, tot by die bos sleutels van haar vorige huis wat al vir 2 jaar lank soek is! Soek jy dalk ‘n skroewedraaier? Wag ‘n bietjie … kom ek kyk gou … manlief het laas by ‘n troue gou my skoen se hak reggetoor en die skroewedraaier is nog hier. Proe jou aartappelskyfies bietjie flou? Ek het ‘n paar pakkies sout en mayonnaise hier iewers in die handsak. Raak Boetie honger in die winkels? Hier moet nog iewers ‘n pakkie koekies van laaskeer wees toe hy ‘n trantum gegooi het en ek inderhaas iets moes koop om hom te troos – net om te moes toekyk hoe hy aan die slaap raak voor hy dit kon eet.

So … ‘n goeie handsak is soos ‘n onontdekte avontuur! Daar is altyd iets in wat ‘n lewe kan red, of jou in groot moeilikheid kan bring ….

Ek meen, soek bietjie daardie R50 wat jy vinnig in die handsak gegooi het …. op die besigste tyd van die maand in Pick n Pay … wanneer jy moet betaal en nog laat gaan wees om jou kind by die skool te gaan haal! En jy op die ou end jou hele handsak moet omkeer by die kasregister, net om te onthou dat jy juis die R50 in jou broeksak gesit het, omdat jy geweet het dat jy hom nooit sou kry nie! En jy maar effe skaam saam met die kassier grinnik oor die skroewedraaier, die skoen se hak (wat toe nie gehou het nie), en ‘n buisie super-glue wat in ‘n Ben10 pleister toegedraai is en aan die snesies vassit!

Maar, wat is ‘n vrou sonder ‘n handsak? ‘n Handsak is ons trots, dit is ons mode-bykomstigheid. Dit is ons persoonlikheid en ons toevlug, ons skatkamer van alles wat ons kan nodig hê. Dit is as’t ware ons tuiste weg van die huis af.

As ons handsak gesteel word, wegraak of stukkend gaan, voel dit of ‘n stukkie van ons lewe weg is en neem dit ‘n tydjie om ‘n nuwe een gewoond te raak.

Dit laat my dink dat Jesus ook gepraat het oor ‘n handsak, oftewel ‘n beursie in Lukas 12. In vers 33 sê Hy: “Verkoop julle besittings en gee bydraes vir die armes. Skaf vir julle ‘n beurs aan wat nie leeg raak nie, ‘n onuitputlike rykdom in die hemel, waar geen dief dit kan bykom en geen mot dit kan verniel nie. Waar julle skat is, daar sal julle hart ook wees.”

Ek besef dan dat my handsak, wat my skatkamer hier op aarde is, eintlik ‘n baie belangrike rol in God se koninkryk speel. Dit verteenwoordig nie nie net my eie lewe nie, maar ook dit wat ek doen met die inhoud van my handsak. Dink net aan die potensiaal van al die hemelse skatte daarin wat ek op enige tyd kan uithaal en iemand mee seën! ‘n Handeroompie, ietsie te ete, daardie rooi lipstiek wat ek seker nooit gaan dra nie! Dink net hoe kan een van my ou handsakke daar in my kas, vir iemand ‘n tuiste bring weg van hulle huise af – of dalk hulle enigste tuiste word waarin hulle paar aardse bessitings pas. Dink net aan die bederfie daarin wat ‘n verwaarloosde meisie weer waardig kan laat voel.

Vriendinne, mag ons pragtige handsakke ‘n bron word waarin ons hemelse skatte bêre. Mag dit ‘n teken word van ons vrygewigheid en gewilligheid om stukkie vir stukkie van hierdie ou lewe ‘n beter een te maak! Al is dit net daardie Ben10 pleister doer onder in die handsak om ‘n stukkende hart of ‘n verflenterde siel weer heel te maak.

Net hier op aarde ….

Daars mense wat glo dat die hemel eintlik hier op die aarde is. Hulle reken dat, as jy net die kwaad en seer en sonde soos ‘n gordyn kon wegtrek, sal jy in die hemel in vaskyk.

Sommige mense glo dat daar plekke is – hulle noem dit “thin places” – waar die gordyn tussen ons en die hemel so dun is dat mens die aantrekkingskrag van die hemel kan voel as jy daar sit.

Vir ‘n sielsmens soos ek, klink dit wonderlik om by so ‘n plek te kan sit, maar ek glo ook dat ons wel meermale ‘n kykie in die hemel kry, maar met al die dinge in ons lewens wat ons so besig hou, kyk ons dit mis. Want dit is iets wat mens net kan ervaar as jou gedagtes stil is en jou siel oopgestel is daarvoor.

Ek het Saterdagaand so ‘n oomblik gehad. Dis eintlik ‘n klein storie wat met ‘n groot honger begin het. As jy al ooit ‘n tienerseun in die huis gehad het, weet jy dat hulle soos kommandowurms is. As jy hom nie dadelik voed nie, eet hy letterlik alles wat in die huis is stelselmatig van ‘n kant af op. Ek besluit toe dat ons maar gou ‘n paar goedjies by die Pick n Pay kan gaan kry vir hom en sommer ook die brood en kaas vir die week. Dis laat (hulle maak eers 23:00 toe) en die winkel lekker stil.

Terwyl seunskind aan die gesels raak met vriende, staan ek by die groente-afdeling rond op soek na inspirasie terwyl ek so effe afwesig luister na die musiek wat in die winkel speel. Baie mooi musiek, wel onbekend, maar dit klink soos ‘n Afrika gospel-tipe lied. Skielik begin die mense wat daar werk saggies en ritmies saamsing, sommer so terwyl hulle inpak, wegpak en produkte uitsorteer. Totaal binne-in hulle eie wêreld vasgevang – waar niemand dink aan probleme of bekommernisse of sonde of haat nie. Daar waar slegs eensgesindheid heers in die ritme van hierdie lied wat aan hulle bekend is en hulle uit hulle harte uit kan saamsing.

En net daar, midde-in hierdie sag-polsende ritme van sang en musiek besef ek dat ek in ‘n heilige oomblik vasgevang is….

In daardie kort oomblik was die gordyn gelig – en het ons almal vir ‘n klein oomblik ‘n kykie in die hemel gekry…